Yalıtım, izole etmek ya da dış etkilerden ayırmak veya tecrit etmek anlamına gelmektedir. İnşaat sektöründe yalıtım; "yapıyı kendi bünyesi ile içindeki eşya ve canlılara zarar verici etkilerden korumak için alınan önlemler paketi" olarak tanımlanmaktadır. Bir başka deyişle yapının ve yapı kullanıcılarının su, nem, ısı transferi, gürültü gibi istenmeyen dış etkilerden korunması amacıyla yapının tecrit edilmesi işlemine yalıtım denmektedir. Yapı yalıtımı, malzemenin üretiminden uygulamasına ka-dar çok yönlü detay çalışmasını gerektiren ve birçok bilim dalını ilgilendiren bir iştir. Bu nedenle, bina yalıtımında, ekonomi, fizik, kimya, makine, inşaat, mimarlık gibi birçok bilim disiplini işbirliği içinde çalışmaktadır. Bu disiplinlerin bir araya gelme zorunlulukları en uygun yalıtım malzemesini üretme hedefidir. Yalıtım malzemesinin hedefi istenmeyen etkinin yok edilmesi ya da en aza indirilmesidir. Örneğin, bir su yalıtım malzemesin-den kesin bir geçirimsizlik beklenir, ancak henüz ısı geçişini tamamen ortadan kaldırabilecek bir ısı yalıtım malzemesi bulunamamıştır. Günümüzde 0,065 W/mK değerin altında ısı iletkenlik değeri olan malzemeler ısı yalıtım malzemesi olarak değerlendirilmektedir. Yapı sektöründe ısı yalıtım malzemelerinin en iyi sonuç alınabilenleri 0,016 W/mK ( ısı iletkenlik katsayısına sahiptirler. Buna benzer bir durum radyasyon ve ses için de geçerlidir. Dolayısıyla yapı için yalıtım, mümkün olan en üst seviyede istenmeyen etkilerin engellenmesi olarak tanımlanmalıdır.
YALITIMIN TARİHSEL GELİŞİMİ
Bilinen en eski su yalıtımı Babil'in Asma Bahçelerinde yapılmıştır. Yaklaşık 25 metre yüksekliğindeki kolonlar üzerinde taşınan terasların üzerine kurulmuş olan asma bahçelerinde yalıtım katran ve kurşun kullanılarak yapılmıştır.
Eski dönemlerde en önemli yalıtım sorunu su yalıtımı olduğu için bitüm ve kömür katranı çok uzun zaman yalıtım malzemesi olarak kullanılmıştır. Daha sonraları elde edilen bu yalıtım membranlarının mukavemetini arttırmak için hayvan kılı, pamuk ve keçeler kullanılmaya başlanmıştır. Aynı dönemde ısı yalıtımı amacıyla en çok kullanılan malzemenin toprak olduğu görülmektedir. Özellikle kil içeriği yüksek olan toprak ile elde edilen kerpicin teraslarda kullanılmasıyla su yalıtımı da hedeflenmiştir. 20. yüzyılın başlarına gelindiğinde su yalıtımında membran üreten firmalar ortaya çıkmıştır. Günümüze kadar gelmiş olan Paris ve Berlin metrolarında bu ürünler kullanılmıştır. Her ne kadar bitüm katran vb. malzeme içinde olsalar da organik taşıyıcı katmanların zamanla yok olması ve özelliklerini kaybetmeleri söz konusudur.
Bu nedenle teknolojik gelişmelere paralel olarak cam tülü (fiberglass) veya polyester keçe gibi inorganik malzemeden taşıyıcılı bitümlü membranlar üretilmeye başlanmıştır.
